نیز چون در حصار باشد گنج

پاسبان را ز دزد ناید رنج

سنگدل چون که دید لؤلؤ پنج

سنگ برداشت گشت لؤلؤ سنج

شاخ نارنج و برگ تازه ترنج

نخل‌بندی نشانده بر هر کنج

دل ز تیمار آن عروس به رنج

چون گدایی نشسته بر سر گنج

جز وزیری که خانه بودش و گنج

حاصل کس نبود جز غم و رنج

لشگر و گنج را رساندی رنج

تا نه لشگر به جای ماند و نه گنج

تا چو شمشیر و تیر جان آهنج

هرچه زانت برد نداری رنج

هر چه هست از حساب گوهر و گنج

راحت اینست و آن دگر همه رنج