هست در سینه سل بدیده سبل

زین طعامی که کرده خصم دغل

گه شدش یوم لیل و لیلش یوم

بوم آسا زهی ضلال و زلل

گه ز امکان برد بواجب پی

[...]

چشمت اسرار گر بود احول

دونماید ترایکی مشعل

چون تو بسیار گول بی حاصل

دل نهادند اندرین منزل

کس چه داند که چیست عشق ای دل

که نه پیداستش ره و منزل

شده این عین‌شان حقیقتِ کل

خواه درخار بین و خواهی گل

عرش و کرسی و آسمان و زمین

غرقه در بحرِ بی‌کرانهٔ دل

همه در دل چو بی نشان شده‌اند

ندهد هیچ کس نشانهٔ دل

چون کمال همه بود به وجود

نتوان یافت بی وجود، کمال

هست عالم همه خیال وجود

وز تجلی اوست بود خیال

ترک ماسوی کس نمی‌نگرد

آه از این کبریا و جاه و جلال

چیست زادِ چنینِ ره ای عاقل

حق به دیدن بریدن از باطل

نیست از بهر آسمان ازل

نردبان پایه بِه ز علم و عمل

مرگ را جوی کاندرین منزل

مرگ حق است زندگی باطل

از درِ جسم تا به کعبهٔ دل

عاشقان را هزار و یک منزل

اینت غبنی که یک رمه جاهل

خوانده شکل صنوبری را دل

هر که ما را نخواهد از همه دل

گر همه جان بود ز وی بگسل

علم دانی ولیک علم حیل

گنج داری ولیک سیم دغل

هر کجا هست پادشاهیِ دل

چه بود ملک و ملک مشتی گل

دوست جوی از برادران بگسل

که برادر کند پر آذر دل

چون شود بنده‌ای به لطف ازل

مظهر لطف المعزّ به مثل