که گزیدند از لجاج و خری

«‌سبد گل‌» به سرو کاشمری

دختری خرد دارم و پسری

سال این چار وپنج آن دگری

ماه اسفند نیز شد گذری

گشت سالی ز عمر ما سپری

پنج‌ مه‌ زان به‌ حبس و خون‌ جگری

هفت ماه دگر به دربه‌دری

و ابلهی چند از طریق خری

یا ز راه فریب و حیله گری

یا بمیرد به فقر و خون‌جگری

یاکشد حبس و نفی و دربدری

وان درختی که نیستش ثمری

افکنندش به تیشه یا تبری

از هنر نیست نزدشان خبری

نبود در کلامشان اثری

چهرگان مرا، به جلوه‌گری

خواند رشک ستاره سحری