تازه‌تر کن فرشتگان را فرش

خیمه زن بر سریر پایهٔ عرش

رشته یکتا‌ست ترسم از خطر‌ش

خاصه ز اندازه برده‌ام گهر‌ش

گشت نعمان و منذر از هنر‌ش

این به شفقت برادر آن پدرش

دَهِ دیگر به منذر و پسرش

داد با آن طرایف دگرش

چون ز بهرام گور با پدرش

باز گفتند منهیان خبرش

ز‌آن عنایت که بود در سفر‌ش

یاد نامد ولایت پدر‌ش

از جنایت کشیدن پدرش

دیده کس ندید در هنر‌ش

از سر تخت و تاج شد پدرش

کس نبد تخت گیر و تاجور‌ش

دست بردم چو زلف در کمرش

درکشیدم چو عاشقان به برش

تَنگِ شکر ز تَنگیِ شکرش

تنگدل‌تر ز حلقه کمرش

چون ز گرما‌ی آفتاب سرش

گرمتر گشت از آتش جگر‌ش

تا نتفسید از آفتاب سرش

نه ز خود بود و نز جهان خبر‌ش

درگهی بسته بر جناح درش

که‌آسمان بوسه داد بر کمرش

خیر چون رفته دید شر ز برش

نبد آگاهیی ز خیر و شرش

بجز این چند زینت دگرش

کمر زر حمایل گهرش

تا به حدی که خشک شد جگرش

باز ماند از گشادگی نظرش

بود تا پنج روز بسته سرش

و آن طلاها نهاده بر نظرش

گوهر چشم و گوهر کمرش

هر دو بردی و سوختی جگرش

کرد خونخواره رفت بر اثرش

تیغ زد وز قفا برید سرش

شر که همراه بود در سفرش

گشت سر دلش قضای سرش