هرکه او هفده رکعه بگذارد

ملک هشده هزار او دارد

مر ترا زود چرخ بگذارد

گوی کی گَوز را نگه دارد

زان همی نور دیده نگذارد

کاینه آه را زیان دارد

مال خود چون خیال بگذارد

وآنِ سلطان چو جان نگه دارد

گنج را همچو رنج بگذارد

راز را همچو دین نگهدارد

زال چون ماده گاو بگذارد

کی سپاس سبوس بردارد

نکنی رای مردمی هرگز

ورکنی طبع تو بنگذارد

تو خری وز تو خرتر آن باشد

که ز خر مردمی طمع دارد

این چنینم هنوز بگذارد؟

یا عزیمت بدین طرف دارد؟

گرکشد خلق رشته‌، بگذارد

ور رها کرد او نگهدارد