چون ز مشروطه چند سال گذشت

سال شمسی دوباره قانون شد

ترک شد سال ترکی و تازی

فال ایرانیان همایون شد

اندر آن دشت پیرمردی دید

که گذشته است عمر او ز نود

دانهٔ جوز در زمین می‌کاشت

که به فصل بهار سبز شود

جوزه ده سال عمر می‌خواهد

که قوی گردد و به بار آید

تو که بعد از دو روز خواهی مرد!

گردکان کِشتنت چه کار آید؟‌!

دگران کاشتند و ما خوردیم

ما بکاریم و دیگران بخورند

‌گفت انوشیروان به دهقان زه

زین حدیث خوشی که کردی یاد

چون چنین گشت شاه‌، گنجورش

بدره‌ای زر به مرد دهقان داد

بهتر از زنده در چنین مرقد

آن که مرده است و خفته زیر لحد

سوی لا و نعم نمی‌پوبد

هر چه بایست گفت می‌گوید

پیِ پامال کردن یک بَد

می کند صد بدی ز فرط خرد!

خوبرویان شهر را دیدم

هرکه چیزی ز حسن کم دارد

لیک شکر خدا که دلبر من

خوبی از فرق تا قدم دارد

بهر عشاق دام‌های بلا

زیر آن زلف خم‌ بخم دارد

هست تیر نظر حرام بر او

صفت آهوی حرم دارد

گشت رام «‌بهار» آهویی

که ز خلق زمانه رم دارد

لاابالی شود به نیک وبه بد

در جهان هیچ ننگرد جز خود

تندبادی به مغز او بوزبد

لحظه‌ای فکر کرد و چاره گزید

از کم و کیف کارهای جهان

یکسر مو ز کیف کم نکند