رفت و با قوم خود به استسقا

کرد هرکس ز عجز خویش دعا

با گنه‌کار نیست راه رضا

نشنود از گناه‌کار دعا

گفت عیسی بگوی زود دعا

که تویی در زمانه خاص خدا

گاه پیدا و گاه ناپیدا

همچو نقطه به چشم نابینا

آبِ شورست نعمتِ دنیا

چون بُوَد آب شور و استسقا

آدمی را میان عقل و هوا

اختیارست شرح کرّمنا

بر زِه دلق سوزنی است ورا

نیست زین بیش چیزی از دنیا

شبنمِ اشک چون سهیل و سها

روی چون بامداد روی گیا

عنبرین گشته از نسیم صبا

از مسام زمین مشام هوا

برنشسته بُد او به بادِ صبا

سوی مشرق شد او ز جابلسا

برگرفته حجاب بار خدا

روز پاداش فعل و روز جزا

زان جفاهای بهمن دانا

که چه کرد از خروج با دارا

زان ملوک طوائف عظما

که چه‌گونه شدند جمله هبا

حرص را سر بزن به تیغ وفا

بخل را پی کن از صفای رضا

گفت مردِ حکیم رَو تنها

بی‌علایق نهان سوی صحرا

تیز و گریان کنندت از گرما

امّ‌غیلان او چو ابن‌ذکا

خضر بی‌رهبر اندران صحرا

نتوانست رفت برعمیا

عزم او تیزرو بسان قضا

حزم او دوربین‌تر از زرقا

لطف او شد نشیمن صهبا

قهر او شد لویشن دریا

تیره شد جان به تیر تو ز هوا

گنگ شد کُه ز گرز تو به صدا