در جهان باد این ستون دایم

که جهانی بود بر او قایم

فیض حق را بقا بود دایم

عین مقبول هم تویی قائم

خواهیش خوان حقیقتی دایم

خواهیش هستی‌ای به خود قایم

من بلی گفته بر درش قایم

زان شدستم که اکلها دایم

با معاویه و علی دائم

بسته ام عقد آشتی قائم

پیش نجّار گفت بنّایم

طاق‌بند وگلویی آرایم

من نگویم ادیب و دانایم

ادب‌آموز و کشورآرایم