زین کنیزان که هر یکی ماهیست

شب عشاق را سحرگاهیست

هر که را در جهان همی بینی

گر گدائی و گر شهناهیست

طالب لقمه ایست و ز پی آن

در تک چاه یا سر چاهیست

مقصد خلق جمله یکچیز است

[...]

همه گفتند بس نکو شاهیست

خاصه و عامه را نکو خواهیست

لیک از آنجا که تحفه شاهیست

یاد کرد کمین هوا خواهیست

هرکجا قاب خشکه‌ای راهی‌ست

پنجهٔ او برآن دم ماهی‌ست

این اداها که عین گمراهیست

یادگار اصول درگاهیست