چون کشی‌، ریش احمق است دراز

ور رها شد درازیش به دو قاز

با اجانب نبوده‌ام دمساز

با اجامر نگشته‌ام همراز

همه بینیم جز وی از آغاز

غافل از روزگارهای دراز

سوی ده زآن نشیمن ممتاز

با نشین دریده آمد باز

در بر ظالمان ز روی نیاز

همگی پوزش آورند و نماز

زود بنزین بریز و گاز بساز

که شبی تیره است و راه دراز

برنشستیم از آن کریوهٔ آز

بگرفتیم پیش‌، راه دراز

به خدایی که هست واقف راز

زانچه گفتم یکی نبود مجاز

ور پس از مدتی دهندش باز

باد رحمت به سرکه و به پیاز

گشتم از نزد آن ستمگر باز

غرق اندیشه‌های دور و دراز

سر بریدی خروسکان را باز

مرغ سرکنده کی کند آواز

این‌ همه رنگ و بوی و جلوه و ناز

مستی و عاشقی و راز و نیاز

نخودی گفت لوبیائی را

کز چه من گردم این چنین، تو دراز

گفت، ما هر دو را بباید پخت

چاره‌ای نیست، با زمانه بساز

رمز خلقت، بما نگفت کسی

[...]

خواستار سوم ز کَشّی و ناز

عافیت‌سوز بود و افسون‌ساز