باربد زخم و سرکش آوازست

شادی افزای و رنج پردازست

راز این کلبه نفس غمّازست

عقل کل گنج‌خانهٔ رازست

دوزخی در شکم که این آزست

سگی اندر جگر که این رازست

راز این کلبه نفس غمّازست

عقل کل باز خانهٔ رازست

ملک را قهر و لطف انبازست

ورنه همچون دهل پر آوازست

تا پدر زنده با تو دمسازست

چون پدر مرد خصم و انبازست

گر سفیهی زبان دراز کند

که فلانی به فسق ممتازست

فسق ما بی‌بیان یقین نشود

و او به اقرار خویش غمازست

اوحدی، این سخن نه بر سازست

او پدیدار و دیده‌ها بازست

جان داننده گر چه دمسازست

با بدن بر فلک به پروازست

خلق محتاج و دیدها بازست

کار مردم بساز، ارت سازست

نی، چه گفتم؟ چه جای این سازست؟

دوست پیدا و دیده‌ها بازست

چون سفیهی زبان دراز کند

که فلانکس بفسق ممتازست

فسق او زین بیان یقین نشود

واین باقرار خویش غمازست

کوه با عاشقان هم‌آوازست

پایدارست زان سرافرازست

می گلرنگ خونی رازست

لب ساغر خموش غمازست

دهن شیشه مغرب عقل است

لب پیمانه مشرق رازست

یک الف وار نیست گوشه امن

[...]