طبع را از غنا مگردان شاد

که غنا جز زنا نیارد یاد

تو در این بادیه پر از بیداد

غمز را مغز خوانده شرمت باد

تو یکیی ولیک هم ز اعداد

نام داری و بس چو نقش زیاد

علم او میزبان عالم داد

شرع او شحنهٔ خدای آباد

کرده در کوی عاشقی بر باد

جان و دل را به مهر ایمنه شاد

از برون سوتنت ز غفلت شاد

وز درون عقل و جانت با فریاد

اندرین کارگاه کون و فساد

کار و بارش دو بود فقر و جهاد

هشت در چار طبع بی‌فریاد

بر صهیب و بلال تو بگشاد

لم تعبد کلاه کون و فساد

لیس یغنی قبای عید معاد

هر عروسی که مادر کن زاد

همتش جمله را تبرا داد

آمده با هزار عزّ و مراد

بر سر چارسوی کون و فساد

عجم و شام را به پاس و ز داد

چون دل و دست خویشتن بگشاد

این سه خصلت اصول را بنیاد

به دو دختر رسول را داماد

سرِ او عمرو عاص داد به باد

سرّ او پیش دشمنان بنهاد

مر نبی را وصی و هم داماد

جانِ پیغمبر از جمالش شاد

شد هزیمت به جانب بغداد

گشته از فعل زشت خود ناشاد

هودج زن به خاک تیره فتاد

وز خجالت نقاب رخ نگشاد

به سوی مکه زود بفرستاد

در تواضع محلّ او بنهاد

سبک از اسب خود بزیر افتاد

در زمان جان به رنج و درد بداد

خصم را روز چند مهلت داد

لاجرم خصم پایدام نهاد