چشمش از طلعت شاهد روشن

گشته در کاخ بطالت روزن

هر چه زیر فلک بی سر و بن

هست القصه چه نوی چه کهن

تاب مهری به دل ما افکن

تا شود زان نفس ما روشن

بار فقر ار فکنی از یک تن

بار منت منهش بر گردن

خیمه ما به سوی ساحل زن

صدف هستی ما را بشکن

شو چو مردان منی از خویش افکن

نه منی جوی و منی گیر چو زن

خار خشکی که ز تو صد خرمن

شود از یک شرر آتش روشن

حفظ کن مختصری در هر فن

گیر خوشبو گلی از هر گلشن

بازگشتم از سخن زیرا که نیست

در سخن معنی و در معنی سخن

زانکه دور است درین دیر کهن

سخن از معنی و معنی ز سخن

چشمش از کحل بصیرت روشن

نظر لطف به عشاق افکن

جامی آمد چو به خلخال سخن

از دعا گوهر خلخاش کن

حسن مقطع چو بود رسم کهن

قطع کردیم بر این نکته سخن

چشم از ایهام کند چشمک زن

فتنه در انجمن وهم فکن