خر کی را به عرسی خواندند

خر بخندید و شد از قهقهه سست

گفت: من رقص ندانم بسزا

مطربی نیز ندانم بدرست

بهر حمالی خوانند مرا

[...]

مگرم رحمت تو گیرد دست

ور نه اسباب نامرادی هست

مگرم رحمت تو گیرد دست

ور نه اسباب نامرادی هست

خوی شه عربده جو افتادست

کشته یی بر سو کو افتاده ست

به ادب زی که سرمستان را

بد کمندی به گلو افتادست

بهش از شارع میخانه گذر

[...]

خاطر ما به تو صد جا بندست

آن دل تست که بی‌پیوندست

گره از زلف تو کس نگشاید

گرچه این عقده به مویی بندست

سرگرانیّ سر زلف تو چیست؟

[...]

مست می آمد و آیینه به دست

مژه دارد گل خورشید پرست

شوخی مشرب خود را نازم

هر گه از دام تمنای تو جست؟

مرد در عالم معنی هم مرد

[...]

سینه پر ناله و لب خاموش است

بر زبان قفل و دلم در جوش است

خود گر افلاک و گر عنصر خاک

همه را بار غمش بر دوش است

آن یک از شوق شب و روز برقص

[...]

سر و تن شست و برون آمد چست

بر سر جامه خود رفت نخست

در کنار شط بغداد نشست

کفش در آب فکند از کف دست

هر طرف نیک نظر کرد درست

روزنی دید ز یک گوشه نخست

اهرم اندر بغل و سیخ بدست

شد گرفتار چو ماهی در شست

زان میان رندک بازاری مست

کفش آلوده ی او داشت بدست

رفت در خانه و نعلین را شست

بر سر بام سرا هشت درست

آمد اندر سر آن چشمه نشست

شست در آب روان صورت و دست

زال بیچاره ندانست که هست

سخره و مسخره مردم مست

زین سخن عاشق معشوقه پرست

جست در آب چو ماهی از شست

دید آبی است فراوان و دُرست

به نشاط آمد و دست از جان شست

پشت کالسکه مردم می جَست

دلِ کالسکه نشین را می خَست

هرچه می‌دادَند می گفت کم است

مادرش مات که این چه شکمست !

آدمی جزء وجود ازلست

چون وجود ازلی لم‌یزل است