تیر را مشکن که این تیر شهی است

نیست پرتاب او ز شستت آگهی است

بوسه ده بر تیر و پیش شاه بر

تیر خون آلود از خون تو تر

گفت هستیم به هم شام و سحر

درهم آمیخته چون شیر و شکر

پس قبا در تن و دستار بسر

هشت مردانه فرو بست کمر

جمله گفتند بلی ماده و نر

همه گیرند از این بستان بر

نه پدر راضی از او نه مادر

نه‌ معلم نه لَلِه نه نوکر

آری آن گمشده را سمع و بصر

بود اندر گرو گادن خر

پسر ثور زدش نیزه به‌بر

نیزهٔ جان شکر و جوشن در

دوخته آن ‌پسرک چشم به خر

چشم پوشیده ز پند مادر

شصت‌ودوسگ‌مگس‌ازخایهٔ‌خر

پر زد و تاخت به آنجای دگر

هر دو دیدند در آن گوشه پسر

جسته مردانه به پشت خر نر

گر رود حافظه بیرون از سر

نتوان گفت که باقی است بشر

نیست روشن که در اقمار دگر

زین تصادف شده باشند خبر

بود هوشنگ‌ به عکس‌ سنجر

پسری ساعی و باعقل و هنر

کرد هوشنگ چو بسیار نظر

دید او هست مثال سنجر

مانده ازکار درین ظلمت عام

به فلک برقلم تیرِ دبیر

زانکه بر جای مرکب ز غمام

دهر پرکرده دواتش از قیر

عاشقم من به شبی مینایی

خوش و لیلی‌وش و هندیه‌عذار

نه یکی وحشی افریقایی

زشت و آشفته و مجنون کردار

شمع‌شد خامش‌و ساعت‌هم‌خفت

دل من تفته و چشمم بیدار

شده با زحمت‌بیداری‌، جفت

غم و اندیشهٔ این شهر و دیار