شاخ سر سبز و چمن دلشادست

عالم از عدل بهار آباد است

غنچه تا روی به صحرا آورد

گرهی ا ر دل بگشادست

سرو در خدمت گل برپایست

[...]

این چه سرو قد چه رفتارست

این چه شیرین به این چه گفتارست

این چه حال این چه عارض زیباست

این چه خط این چه حسن رخسارت

این چه موی است این چه زلف دراز

[...]

ظلمت خویش در آن نور بیافت

بلکه خود را همگی نور شناخت

هوس ابریست ز باران خالی

سایه اش مایه بی اقبالیست

جامی از درد تو جان داد و نگفت

فهو ممن کتم العشق و مات

درد من از تو دوا گشت؟ نگشت

کام من از تو روا گشت؟ نگشت

یار ما یار بما گشت؟ نگشت

یا به ما اهل وفا گشت؟ نگشت

آنکه یک لحظه نشد همدم من

[...]

خواست گریزد دلم از راه عشق

جذبهٔ جانانش کشیدن گرفت

جان جهان گردم ازیرا که او

برتن ما روح دمیدن گرفت

بوی تو بشنید مگر مرغ روح

کز قفس جسم رهیدن گرفت

روزی از خانه ببازار شتاف

بود بیکار و پی کار شتافت

شاد و خرم سوی کاشانه شتاف

دلش از شوق چو اخگر می تافت

آنکه را دیده نیالود به‌ خواب

دیده‌بانش کرم دادار است

تیره شد دیده و شد ختم کتاب

لیک‌ نوز این‌ شب‌ غمناک بجاست

سپری گشت ز چشمانم خواب

چون‌ غم‌ آید به‌ میان‌ خواب کجاست

این بود حال غریبی چون من

در یکی کشور بیداد سرشت

مانده بیگانه به شهر و به وطن

چون مؤذن به کلیسا و کنشت

شو سوی مدرسه‌ای دختر زار

ای زن باهنر سیصد و بیست

واندر آن عهد همایون یاد آر

تا بدانی پدرت کشتهٔ کیست

لیک دانم که در آن عهد و زمن

این مصائب همه با یاد شماست

جستن کین من و ملت من

اندر آن روز، ورستاد شماست