«حا» ش حاشا که بود گاه شمار

بجز از عد جنان نکته گزار

آب را بر سر آتش بگمار

تا شود آگه ازو دود برآر

سلک هستی چو درآید به شمار

وی بود اول فکر آخر کار

تا درآید به شتر گشته سوار

بود گردون شتران کرده قطار

تا کند عرض به هر ناسره کار

زیور حلم تو را پاک عیار

چند بی نرگس پاکت ز غبار

خانه سرمه بود تیره و تار

ور بر او زر کند از جود نثار

مشت دینار شود دست چنار

بو که چو سبحه درآیی به شمار

رسدت دست به سر رشته کار

اوست چون باد صبا ما چو غبار

اوست چون ابر چمن ما چو بهار

بجز آن بازپسین نکته گذار

که چو آمد به سرش نوبت کار

کاش از اول ز تو بودی این کار

تا ز تو یافتی این کار قرار

ناید از ممکن تنها چون کار

حاجت افتاد به واجب ناچار

کارگر او دگران آلت کار

کارگر یافتی آلت بگذار

تو به صد بت چه به صد بلکه هزار

بلکه بیرون ز ترازوی شمار

می کند از تو طلب قوت کار

تا شود در طلبت کارگزار

نامور هست یکی وقت شمار

نامهاش آمده افزون ز هزار

نه که از جام شوی باده گسار

داریش بر کف دست آبله وار

زان کنی همچو صبا زود گذار

نکنی لب تر ازان کشتی وار

کرد آن نکته مکرر دو سه بار

پیر زد بانگ که ای نکته گذار

یافتندش چو زر پاک عیار

کرده در آتش سوزنده قرار