چشم پرخون و نگردید دل ما خالی

به دو ساغر نشود شیشه صهبا خالی

عجبی نیست ز بی قدری مردم درخاک

که لحد هم نکند بهر کسی جا خالی

چون نمدپوش شدی، خدمت قیصر نکنی

آب چون آینه بر دست سکندر نکنی

تا مغنی نشود نقشگر پرده راز

شیشه را رنگرز جامه ساغر نکنی

اعتبار تو به یک شعله آه است ای شمع

[...]

روز و شب جام به کف دارم و محروم شراب

همچو نرگس شده ام باده گسار عجبی

ای که داری گله از دست فراموشی یار

ادب آن است که در خاطر او جا نکنی

صدف از خانه او قطره آبی نچشید

تکیه بر همت کم کاسه دریا نکنی

ای قدح، قلقل بسیار، کم از عربده نیست

[...]

گر به مهر همه چون صبح برآرم نفسی

ندهد چرخ ازین فرقه به من همنفسی

شب گرفتم به برش، از من مسکین رخ تافت

شعله را کی بود آرام در آغوش خسی؟

آشیان و پر پرواز و گل و دانه و آب

[...]

دامن آرزویم پر شده از گوهر اشک

باید آورد به کویت که خریدار تویی

از خم زلف سیه، پا ننهادی بیرون

آفتابی که بماند به شب تار، تویی

چون ز تنهایی غربت برهانم خود را؟

من که عاجز شده ام در وطن از تنهایی

هر که از یار جدا ماند، دلش می سوزد

بدعت ما نبود سوختن از تنهایی

کم نگردد غم آن سرو قبا پوش طرب!

[...]

بس که برگرد تو گشتم، سر من می گردد

باید از شوق چنین گشت به قربان کسی

باغبان چون نکند خنده ز بی عقلی تو؟

نخل خشکیم و ز ما میوه تر می طلبی

بس که از روی نزاکت بر ما می آیی

همچو گلبرگ، به امداد صبا می آیی

کو زبانی که چو آیی، به تو گویم که ز بزم

شب کجا رفتی و اکنون ز کجا می آیی

گریه آید چو مرا، خنده زنان وجه مپرس

[...]

به ز سر رشته عقل است گر از طره خویش

سر زنجیر به دست من دیوانه دهی

ای دل از بارش ابر مژه، ترسم که چو سیل

جغد را وعده به ویرانی کاشانه دهی

آشنا را نکنی بهر چه گلچین طمع؟

[...]

هر طرف صد گل سیراب نشاط است، ولی

نیست یک گل که برآرد ز دلم خار غمی

من نه ابرم، نه تو گل، بهر چه در باغ وصال

چون زمین تر شود از گریه من، خنده کنی

چون روی پیشتر از موسم گل رو به چمن

بی نیازش ز گل موسم آینده کنی

من و آن لعل روان بخش که از یک سخنش

[...]

بی وضو، دست به پیمانه صهبا نکنی

غسل ناکرده، نظر جانب مینا نکنی

به طفیل دگری زیستن از غیرت نیست

گر دهد جان نوت، رو به مسیحا نکنی

می زند هر نفس از موج، دوصدچین به جبین

[...]

آخر این جان سبکروح ز تن خواهد رفت

به قفس داشتن مرغ هوایی تا کی؟

نسترن می طلبد از بدنت خوشبویی

رخت گل می برد از پیرهنت خوشبویی

اگر از گل شنوم بوی خوشت را، چه عجب

به چمن رفته ز باغ بدنت خوشبویی

چشم من سوی تو، چشم تو به سوی دگری

من به روی تو ببینم، تو به روی دگری

ما چو طوطی ز نم جوی طبیعت سبزیم

سبزه ما نخورد آب ز جوی دگری

پاکی دل به تو در سجده تسلیم چه سود

[...]

تازگیهای بهار از گل تر مستغنی ست

گل سیراب در ایام خزان بایستی!

ز قناعت نخورم غیر هوا در کشمیر

به چنین رزق، کنم شکر خدا در کشمیر

یاسمین بهر چه آرد طبق خویش برم

که نیم شیر طلب، صبح و مسا در کشمیر

لاله پیشم چو نهد کاسه آش جشی

[...]

برخورد چون به گل روی تو نظاره ما

گل صد برگ نماید دل صد پاره ما