ای که از بادیهٔ عشق خبر می‌پرسی

پای بردار که کونین دو گامست اینجا

هر که بنشست به راحت ز سر دل برخاست

وانکه افتاده درین بادیه مشکل برخاست

در دلِ ما هوسِ وصل کسی افتاده است

که ازو در دلِ هر کس هوسی افتاده است

اصل این ذرّهٔ سرگشته هم از خورشید است

هم بدان اصل محال است که راجع نشود

یک چراغ است در این خانه و از پرتوِ آن

هرکجا می‌نگرم انجمنی ساخته‌اند

آنکه این نامهٔ سربسته نوشته است نخست

گرهی سخت به سررشتهٔ مضمون زده است

صمت و جوع و سهر و عزلت و ذکر بدوام

ناتمامان جهان را بکند کارتمام

شده از ساقیِ لطف تو جهانی سیراب

همچنان بحر کرم موج زنان مالامال

دوست داران بجز از دوست نخواهند زدوست

که نباشد به از او آنچه ازو می‌طلبند

نیست او را دهن اما سخنی ساخته‌اند

سخنی ساخته شیرین‌ترازین نتوان ساخت

هرکه را زلف چو زنجیر تو دیوانه کند

ز آشنایانِ جهانش همه بیگانه کند

بویِ توحید ز مستانِ خدا نشنیده است

خار و گل در نظر عارف اگر یکسان نیست

کشف شد سر ازل تا به ابد چون یک دم

بر من از عالم اسرار گشودند دری

کامِ دل هیچ کس از لعل تو هرگز نگرفت

نام آن لب همه را کام و دهان می‌سوزد

عاقبت سیل سرشکیِ بِبَرَد بنیادش

هرکه بر گریهٔ اربابِ نظر می‌خندد

روح بحریست که عالم همه غرقند در او

بس عجب دانم اگر جسمِ کف دریا نیست

ظاهر وباطنِ ذرات جهان اوست همه

نیست اشیا اگر او عین همه اشیانیست

هیچ کس یک سرِ مو از دهنت آگه نیست

دم از آنجا نتوان زد که سخن را ره نیست

سیل را نعره از آن است که از بحر جداست

وانکه با بحر درآمیخته خاموش آمد

نکته‌ها دوش لبم گفت وشنید از لب یار

که نه هرگز به زبان رفت و نه در گوش آمد

هرکه را هوش و قراریست می‌اش ده ساقی

[...]

چشم حق بین بجز از حق نتواند دیدن

باطل اندر نظر مردم باطل بین است

دل همه دیده شد ودیده همه دل گردید

تا مراد دل و دیده همه حاصل گردید