طلب از یار بجز یار نمی‌باید کرد

حاجت از دوست بجز دوست نمی‌باید داشت

سر شد و راه خرابات به پایان نرسید

آری این راه ره بی سر و بی پایانست

عشق دردی است به نزدیک طبیبان لیکن

دردمندان همه دانند که آن درمانست

روزگارم ز چه رو منصب نادانی داد

گر نمی‌خواست که من مرشد کامل باشم

غمزه در تیر زدن بود که مژگان دریافت

قسمت این بود که مقتول دو قاتل باشم

من ندانم که سرشکم ز چه یاقوتی شد

لیک دانم لب چون لعل بدخشان دیدم

هرکه را خلق ازو دامن صحبت برچید

به تو نزدیکتر از گوی گریبان دیدم

جز هوایی نبود این همه ما و من ما

خالی از تن چو حباب آمده پیراهن ما

به جهان خرم از آنم که جهان خرم ازوست

عاشقم بر همه عالم که همه عالم ازوست

نه فلک راست مسلم نه ملک را حاصل

آنچه در سِرّ سویدای بنی آدم ازوست

ای که انکار کنی عالم درویشان را

توچه دانی که چه سودا به سر است ایشان را

طلب منصب دنیا نکند صاحب عقل

عاقل آنست که اندیشه کند پایان را

آفرین باد بر آن کس که خداوند دل است

دل ندارد که ندارد به خداوند قرار

این همه نقش عجب بر در و دیوارِوجود

هرکه فکرت نکند نقش بود بر دیوار

کوه و صحرا و درختان همه در تسبیح‌اند

[...]

داروی تربیت از پیر طریقت بستان

کادمی را بتر از علت نادانی نیست

پنجهٔ دیو به بازوی ریاضت بشکن

کاین به سر پنجگی قوت جسمانی نیست

عالم و عابد و صوفی همه طفلان رهند

[...]

نظر آنان که نکردند بدین مشتی خاک

الحق انصاف توان داد که صاحب نظرند

دوستی با که شنیدی که به سر برد جهان

حق عیان است ولی طایفه‌ای بی بصرند

نه یکی روز ز وصل تو نشان یافته‌ام

نه یکی شب ز فراق تو امان یافته‌ام

به دو جو بر من اگر هر دو جهان گم گردد

چون ترا یافته‌ام هر دو جهان یافته‌ام

ما که امروز گرانان جهانیم اینیم

که سبک روح‌تر از عیسی مریم بودیم

طاعت ناقص من موجب کفران نشود

راضیم گر مدد علت عصیان نشود

عالمی از سر زلف تو پریشان و هنوز

از سرِ زلف تو بویی به مشامی نرسد

غم این تودهٔ خاک از دل مستان مطلب

کاین غباریست که بر خاطر هشیارانست

برگذر ای دل غافل که جهان درگذر است

خود همه کارجهان رنج دل و دردسر است

خاکساری که به خواری به جهان ننگرد او

بر سرش خاک که از خاک بسی خوارتر است

جملهٔ زیر زمین گر به حقیقت نگری

[...]

هیچکس را ندهد دنیی و دین دست به هم

هرکه گوید که دهد خنجر انکار کشیم

روی صحرا همه چون پرتو خورشید گرفت

که تواند نفسی سایه در آن صحرا شد

بود و نابود تو یک قطرهٔ آبست همی

که ز دریا به کنار آمد و در دریا شد

هرکه امروز معاین رخ دلدار ندید

[...]

قرب سی سال بود تا که همی کندم جان

که به جان راه برم راه نبردم به تنم

نیست ممکن که به یک شهر دو سلطان باشد

در دل هر که غم اوست غم عالم نیست