شاه یک دل نشد وکار هباگشت و هدر

ملت خسته‌، درین مرحله کن فکر دگر

پای امید منه بر در شاه خود سر

«‌دست حاجت چو بری ییش خداوندی بر»

من به عنوان وکالت تو به عنوان دگر

جلب کردیم بسی فایده زبن مردم خر

نشد از ما و تو حاصل به کسی غیر ضرر

بلکه گشت ایران از روز نخستین بدتر

روزه چون صرب‌ بلرزند زبیم کیفر

عید شوال چو اطریش بزد کوس ظفر

لشکری راند که جوید ز عدو کین پسر

رمضان جای تهی کرد و شد از پیش بدر

عامی از بی‌خبری خیر ندانسته ز شر

اندر افتد به خطر

طالب راحتی نوع مباشید دگر

کاین فضولان بشر

راستی آنچه تصور رود از بهر بشر

هیچ ز اخلاق نکو نیست بعالم بهتر

فی‌المثل همچو درختیست وجود من و تو

ثمرش مهر و وفا و ادب و علم و هنر

آنشجر زین ثمر ار بارور آید ریبر

[...]

بی‌ تولای علی برگ نروید ز شجر

نیست بی‌حکم علی سوء قضا حسن قدر

مدتی جای نبی بر دگران بود مقر

تا شود قدر علی فاش بر اهل نظر

خنک آندم که شود آن بشریعت ناصر

از پس ابر چو خورشید درخشان ظاهر

عالمی را کند از لوث مخالف طاهر

گردد احکام الهی بدرستی صادر

وه که آفاق شده رزمگه انفس لشگر

طرفه کاین فتنه و آشوب به بحر است و به بر

طرفه‌تر این‌که به هر خانه ز سیر اختر

دختران را همه جنگ است و جدل با مادر

که شد آن قلعه دگر وضع دگر

منظر دیگرم آمد به نظر: