خواب نوشین سحر لقمهٔ چرب سرشب

دعوی عشق خدا اینت عجب اینت عجب

عشق و دیبا و کتان این نبود عاشق را

موی ژولیده کلاه است و تن خسته سلب

سخن از شاه و وزیر و ده و اصطبل و بدل

[...]

دوش می رفت به صد ناز جوانی به رهی

زلف پرتاب به رخ، خنده مستانه به لب

من عصا بر کف و قد خم شده و موی سفید

می دویدم به دو صد لابه و عجزش ز عقب

چون مرا دید چنین گفت صفایی چه تو راست

[...]

شاها تو خود غریبی و آشفته ات غریب

رحمی که بر غریب بود مهربان غریب

میکشد عاقبتم درد غم عشق حبیب

بود آیا که کند چاره این درد طبیب

همه یاران سفری گشته و من مانده بجا

[...]

خویش بینی تو در میکده ذنبی است عظیم

حضرت پیر مغان آمده غفار ذنوب

زاهد آزار دل سوختگان پیشه مکن

شمع رویش نگر و منصب پروانه طلب

دل بود گوهر یک دانه و تن همچو صدف

صدف تن بشکن گوهر یک دانه طلب

زاهد آزار دل سوختگان پیشه مکن

شمع رویش نگر و منصب پروانه طلب

دل بود گوهر یک دانه و تن همچو صدف

صدف تن بشکن گوهر یک دانه طلب

دیدی آنوقت موالید ثلاث از ام واب

که مشیت بد استرون و تقدیر عزب

خلقت سر و علن از تو پذیرفت سبب

یافت حد از شرف هیکل تو رحمت رب

روشنی دزدی از روز و سیاهی از شب

نشاه از باده و رنگ از گل و سرخی از لب

نیست معلوم که می‌نشاه نداد از چه سبب

رنگ و بو از چه ز گل رفت و فروغ از کوکب

کسی گمان بر تو بدینسان نبرد نیست ادب

[...]

چندی از دوره سفیان بیفزود حسب

بست از حرمت اولادی علی چشم ادب

ناسزا گفت بسی او به شهنشاه عرب

قلزم بحر خدا زین العبا شد به غضب

بر در میکده درویش بنه پای طلب

رو حیات ابد امروز از این خانه طلب

میخ این چادر، صد پاره به دل زن نه به گل

هر چه خواهی طلب از باده فروشان به ادب

خدمت پیرمغان رو، به حقارت نه به کبر

[...]

حَسَبِ مرد هنرمند به فضلست و ادب

شکر ایزد که مرا فضل و ادب گشته حَسَب

نَسَب من هنر است و حَسَبِ من ادبست

وین منم خود شده رویِ حسب و پشت نسب

ای بسا شب که پی کسبِ هنر کردم روز

[...]