اختر از چرخ بزیر آری و پاشی بورق

گوهر از بحر برون آری و ریزی بکنار

کلک مشکین تو هر دم که ز ما یاد کند

ببرد اجر دو صد بنده که آزاد کند

آن سخن ها که میان من و آن غالیه زلف

به زیان بودی اکنون برسول است و پیام

ای پیک نامة بر که خبر می‌بری بدوست

یالیت اگر بجای تو من بودمی رسول

به سر تو که توانگر شود از مشک و شکر

هر که را با سر کلک تو سر و کار بود

چنانش آفریده که خود خواسته

به فرش جهان را بیاراسته

اختر از چرخ بزیر آرد و پا شد بورق

گوهر از کلک بسلک آرد و ریزد بکنار

در دلم بود که جان بر تو فشانم اما

باز در خاطرم آمد که متاعی است حقیر

نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

ای بسا خرقه که مستوجب آتش باشد

من چه در پای تو ریزم که سزای تو بود

سر نه چیزی است که شایسته پای تو بود

بوی گل خود بچمن راهنما شد ورنه

مرغ مسکین چه خبر داشت که گلزاری هست

صاحبا نه ملکا هم نه، چرا؛ ز آن که ترا

مدحت از وصف برون است نه جای لقب است

من چه در پای تو ریزم که سزای تو بود

سر نه چیزی است که شایسته پای تو بود

آن سخن ها که میان من و آن غالیه زلف

به زبان بودی اکنون برسول است و پیام

اختر از چرخ بزیر آرد و ریزد بورق

گوهر از کلک بسلک آرد و پاشد بکنار

هل یصل لی رضاک قابل

هر کسی را هوسی در سر وکاری در پیش

عشق را خود صد زبان دیگر است

شاهد آن نیست که موئی و میانی دارد

فارغ ای دل منشین گر بودش رحم بسی

نه چنان هم که دهد بی طلبی کام کسی

بنده طلعت آن باش که آنی دارد

یا رب هئی لنا من امرنا رشدا

واجعل معونتک الحسنی لنا مددا

ولا تکلنا الی تدبیر انفسنا

نیست نحاس کش از مطرقه داند همه کس

سبز دارد بن دندان ضواحک نحاس

غافل ای دل منشین گر بودش رحم بسی

نه چنان هم که دهد بی طلبی کام کسی

نامور خسرو و خصم افکن عباس شه، آنک

پای تا سر همه زیبنده تاج و کمر است