هیچ شادی نیست اندر این جهان

برتر از دیدار روی دوستان

هیچ تلخی نیست بر دل تلخ تر

از فراق دوستان پر هنر

سر فرو بردم میان آبخور

از فرنج منش خشم آمد مگر

دمنه گفت او را: جزین آوا دگر

کار تو نه هست و سهمی بیشتر

آشکوخد بر زمین هموار بر

همچنان چون بر زمین دشوارتر

ای شده با عزم تو مقرون ظفر

همت تو کرده از گردون گذر

نامه و نام ترا عالی محل

رایت و رأی ترا میمون اثر

با جلال تو بود گردون زمین

[...]

سیمبر یارم شد از من سیم بر

سیم یارم نی و یارم سیمبر

عاشق سیم ار بخواند وی مرا

من ورا معشوق دانم سیم بر

زان نگار سیمبر با من نماند

[...]

بت سرو قدی و سرو سمن بر

نگار سخن گوی و ماه سخن ور

قد و عارض توست شمشاد و لاله

لب و بوسه توست یاقوت و شکر

سرین تو و عشق من هست فربه

[...]

پیر ما می‌رفت هنگام سحر

اوفتادش بر خراباتی گذر

نالهٔ رندی به گوش او رسید

کای همه سرگشتگان را راهبر

نوحه از اندوه تو تا کی کنم

[...]

گر ز سر عشق او داری خبر

جان بده در عشق و در جانان نگر

چون کسی از عشق هرگز جان نبرد

گر تو هم از عاشقانی جان مبر

گر ز جان خویش سیری الصلا

[...]

هی که را رنگی بود بی کر و فر

بیشکی هر کس برو دارد نظر

و آن کس را کاتشی در جان بود

آتشش در جان چه باشد کارگر

ترک چشمی هر کرا زد ناوکی

[...]

کوه را هم تیغ داد و هم کمر

تا به سرهنگیِّ او افراخت سر

بست موری را کمر چون موی سر

کرد او را با سلیمان در کمر

باز در یعقوب سرگردان نگر

چشم کرده در سر کار پسر

باز ایوب ستمکش را نگر

مانده در کرمان و گرگان پیش در

گه نهد بر فرق نرگس تاج زر

گه کند در تاجش از شبنم گهر

آب را نامانده آبی بر جگر

وآبش از شوق تو بگذشته ز سر

نیم جزوم بی تو من، در من نگر

کل شوم گر تو کنی در من نظر

روز محشر محو گردد سر به سر

جز زفان او زفانهای دگر

بر درت جان بر میان دارم کمر

گوهر تیغ زفان من نگر

حاجتم آنست ای عالی گهر

کز سر فضلی کنی در من نظر