کوفئی را گفت مرد راز جوی

مذهب تو چیست با من باز گوی

گفت این که پرسد ای کاره لقا

باد پیوسته خدایم را بقا

گر چو تو پر کینه بودی مرتضی

جنگ جستی پیش خیل مصطفی

هفته‌ای باژنده در گوشه

گرسنه افتاده بد بی‌توشه‌ای

آن همی خواهم کزان سرو سهی

بهره یابم او نیابد آگی

ره از او جو گر تو مرد رهبری

تا نمانی در بلای کج روی

نی خدا گفته است با او هل اتی

نی خدا گفته است با او انّما

ای دو چشم مصطفی و مرتضی

وی دو نور انبیاء و اولیا

رو ز دنیا دور شو چون مرتضی

تا بیابی تو عیان سرّخدا

راه بینان مصطفی و مرتضی

غیر ایشان نیست اینجا مقتدا

چون نظر کردم به روی مصطفی

دیدم اندر پهلوی او مرتضی

رو ز احمد پرس سرّ مرتضی

حق بقرآن گفته با او هل اتی

من نیم خارج چو تو ای ناصبی

من شدم بیزار هم از رافضی

تو کنی رخنه بدین مصطفی

هیچ شرمی می نداری از خدا

هست در پیشم یکی نوسالگی

خورد سالی عاقلی پر حالکی

پس برون آمد نبی بامرتضی

گفت آورده است سویم هل اتی

نعرها زد تند و گفت ای مصطفی

زود برخیز و بنزد من بیا

عمرو چون بشنید نام مرتضی

گفت دردا و دریغا حسرتا

شد یقین کانرد زمان مصطفی

چند جنگ صعب شد اصحاب را

چون عمر آن ضرب دید از مرتضی

پیش او افتاد اندر دست و پا

پس خلیفه گفت یا خیرالوری

نسبتش روشن بود در پیش ما