هر یکی از اسب با اشک دو عین

پرسشی می کرد از حال حسین

من نخواهم رفت از این سرزمین

لیک مامورم به امر شاه دین

همسر و همخوابه حبل‌المتین

ماه برج عروه الوثقای دین

روی قبر مادر اندوهگین

از شیر انداخت خود را بر زمین

دید ببریده گلوی شاه دین

از قفا با خنجر شمر لعین

کرد از قهر آن پلید نشاتین

حکم بر قتل علی بن الحسین

گفت چون شد ساکن آن سرزمین

«ادخلوها بسلام آمنین»

حبل ایمان عروه الوثقای دین

مصدر ایمان امیرالمومنین

غافلی از احترام این زمین

کاین زمین باشد قبور مومنین

گر چنین می‌باشد ای اهل یقین

احترام خاک قبر مومنین

نور چشم مصطفی از صدر زین

جسم صد چاکش فتاد اندر زمین

سجده گاه رحمه للعالمین

رنگ شد با سنگ از خون جبین

گفت رقتم تا نهم با شور و شین

داغ اکبر بر دل ریش حسین

تاب رفت از پیکر آن نازنین

سرنگون شد از عاقر اندر زمین

قند بنا مردی بلند کرد آن لعین

در کمین بنهاد پیکان او ز کین

گفت راوی در تمام عالمین

چون خلافت شد مسلم بر حسین

گر سعادت خواهی اندر عالمین

قبله خود کن تو شاه دین حسین

رحم کردن بر یتیمان را حسین

داشت اندر ذمت خد فرض عین

اینچنین می‌گفت شمس‌المشرقین

باد قربان شما جان حسین

رقعه را بگشود آن نور دو عین

دید بنوشته است «عبدی یا حسین»