رو چو بوذر باش تسلسم امیر

چند گردی گرد هر میرو و زیر

قال را در درس مان و حال گیر

تا شوی واصل تودرعرفان پیر

گفت روزی مصطفی از بهر سیر

از مدینه رفت بیرون بهر خیر

رو که آید ازدهانت بوی شیر

ورنه می‌کردم ترا این دم اسیر

آن لعین شد تند و گفت ای ناگزیر

سویت آمد تیغ خونریزم بگیر

کودک و چست و نکوروی ودلیر

نعرهٔ تو تند باشد همچو شیر

مرتضی جوشید بر خود همچو شیر

سوی آن ملعون روان شد اودلیر

نعره‌ای زد جست از خندق امیر

آنکه بودی در دو عالم بی‌نظیر

چونکه بوی آدمی بشنید شیر

جمله برجستند از جاشان دلیر

من بتو امیدوارم یا امیر

این فقیر بینوا را دستگیر

گفت الهی دوستش رادوست گیر

دشمنانش را بزن بر سینه تیر

حبّ ایشان دار دایم در ضمیر

تا شوی روشن تر از مهر منیر

یاامیرالمؤمنین دستم بگیر

چون تو باشی دستگیرم یا امیر

رو تو کُش نفس و مگردانش تو سیر

وانگهی بر خود مگردانش دلیر

چون بدیدم حق نبینم هیچ غیر

غیر را در این معانی نیست سیر

گاه سلطان گاه شاه و گاه میر

گاه او شاه دو عالم را وزیر

حیف رفتی از جهان نادیده سیر

حکمها راندی نکردی هیچ خیر

هست خاموشی میان ما و پیر

سرّ این معنی نداند هر فقیر

حبّ آل مصطفی در دل بگیر

تا بگردی در دو عالم تو امیر

هر کسی را شد امیری شیخ و پیر

من ندارم غیر حیدر را امیر