رو به آتش کرد شه «کای تندخو

آن جهان سوز طبیعی خوت کو؟

ور بخرگه بگذرد بیگانه‌رو

حمله بیند از سگان شیرانه او

رمز الکاسب حبیب الله شنو

از توکل در سبب کاهل مشو

کین سه را خصمست بسیار و عدو

در کمینت ایستد چون داند او

او جواب خویش بگرفتی ازو

وز سؤالش می‌نبردی غیر بو

آن یکی ریگی که جوشد آب ازو

سخت کم‌یابست رو آن را بجو

تاکنون اختر اثر کردی درو

بعد ازین باشد امیر اختر او

بود بی‌حد آن چمین نسبت بدو

آن نظر که بیند آن را راست کو

آری این اسپ‌ست لیک این اسپ کو‌‌؟

با خود آی ای شهسوار اسپ‌جو

می‌دود بی‌دهشت و گستاخ او

خشمگین و تند و تیز و ترش‌رو

این خود اجزا اند کلیات ازو

زرد کرده رنگ و فاسد کرده بو

شیر خود را دید در چه وز غلو

خویش را نشناخت آن دم از عدو

ای برادر چون ببینی قصر او

چونک در چشم دلت رستست مو

گفت را گر فایده نبود مگو

ور بود هل اعتراض و شکر جو

عاشق کلست و خود کلست او

عاشق خویشست و عشق خویش‌جو

بل مکان و لامکان در حکم او

همچو در حکم بهشتی چار جو

در تو نمرودیست آتش در مرو

رفت خواهی اول ابراهیم شو

گفت طوطی ارمغان بنده کو

آنچ دیدی و آنچ گفتی بازگو

زان موالیدِ وجَع چون مُرد او

زید را ز اول سبب قتال گو

شاه را غیرت بود بر هر که او

بو گزیند بعد از آن که دید رو