جمله از دیوان زبان آموخته

هم ره و رسم دبیری توخته

میشی و میشایه را فردا پگاه

خواست بانو تا فرستد پیش شاه

رشته‌ای از پشم بسته برکمر

وز فلاخن بر میان‌، بندی دگر

کیسهٔ پرسنگ از آن آویخته

توده‌ای از سنگ پیشش ریخته

پهلوانان‌ جوغه جوغه چون پلنگ

بر کتفشان‌ پوست‌های رنگ رنگ

چرم شیر وکرگدن کرده زره

بر کف هر یک فرسبی‌ پر گره

گشتشان شیدسپ موبد رهنمون

برد دیوان را از آن خندق برون

میشی و میشایه نیز از نزد شاه

با پیامی دلنشین جستند راه

لب ز بوری سوی زبر آویخه

وز دهانش آب حسرت ریخته

حال فارغ کشته از هر دغدغه

تنگ تر بسته کراوات و یقه

جان بابا خویش را ارزان مده

بشنو از من خامه را از کف بنه

گندم و جوهر دو راکاهست لیک

فرق بسیار است بین این دو کاه

کودکی از باغ می‌آورد به

که بیا یک لحظه با من سوی ده

این چه کار است، ای خدای شهر و ده

فرقها بود این گره را زان گره

آفت گرگان شدی در شهر و ده

غیر، صد راه از تو خویشاوند به

نسبت نسیان بذات حق مده

بار کفر است این، بدوش خود منه

گفتم این فکر محال از سر بنه

داوری گر نیک خواهی، زر بده