کرد آن دیوانه رامردی سؤال

گفت هان چونی تو ای شوریده حال

گفت بر هر پهلوئی گشتم براه

هم بتر من آمدم بیگاه و گاه

نی که سنگش بر زفان بگرفت راه

تا نگوید هیچ نامی جز آله

نیست در من این فضولی ای اله

از تعصب دار پیوستم نگاه

تو نداری تاب چندانی گناه

امت خود را رها کن با اله

شادمان شد پیر و پس گفت ای اله

این چراکردی جهان بر من سیاه

چون برآمد هفته‌ای گفت ای اله

گردهٔ نان مرا کن سر به راه

از ملایک بانگ خیزد کای آله

از چه بر ما می‌زنند این خلق راه

خواندش محمود و گفتش ای گدا

خواستی هم کاسگی پادشاه

من نکردم سوی او آن دم نگاه

زانک بند راهم آمد جز اله

گفت لقمان سرخسی کای اله

پیرم و سرگشته و گم کرده راه

پس میان سجده گفتا ای اله

چون بخواهد کشت شاهم بی‌گناه

کای فرو مانده چه آوردی ز راه

گویم از زندان چه آرند ای اله

روی آن دارد کزان چندان گناه

هیچ با رویم نیاری ای اله

آن محمد آیت صنع اله

آن محمد آفتاب عزّ و جاه

شاه عیسی اوست با سرّ آله

رفته او بر عرش علیّین چو ماه

نی همی گوید که ای غافل ز شاه

انما میخوان تو از گفت اله

مصطفی رفته بمعراج آله

مرتضی دیده ز ماهی تابماه

با محمد گفت شه در صبحگاه

پس مبارک باد معراج اله

پس محمد گفت ای سرّ آله

مظهر سرّ خدا و شمع راه

مصطفی گفتا که ای شیر اله

مرتضی گفتا که ای خورشید و ماه