کشتیی بر آب و کشتیبانش باد

رفتن اندر وادیی یکسان نهاد

نه خله باید، نه باد انگیختن

نه ز کشتی بیم و نه ز آویختن

آن که را دانم که: اویم دشمنست

وز روان پاک بدخواه منست

هم به هر گه دوستی جویمش من

هم سخن به آهستگی گویمش من

کرد باید مر مرا و او را رون

شیر تا تیمار دارد خویشتن

پس شتابان آمد اینک پیرزن

روی یکسو، کاغه کرده خویشتن

چرخ پنداری بخواهد شیفتن

زان همی پوشد لباس پر دَرَن

شاخ را بنگر چو پشت دل شده

برگ را بنگر چو روی ممتحن

ابر آشفته برآمد وز دمن

[...]

این دل و جان طبیعت سنج را

یک زمان از می طریقت سنج کن

تاج جان پاک را در راه دل

مفرش جانان جان آهنج کن

کدخدای روح را در ملک عشق

بی تصرف چون شه شطرنج کن

عقل دین‌دار سلامت جوی را

سنگ شنگولی عشق الفنج کن

خاک و باد و آب و آتش دشمنند

برگذر زین چار و نوبت پنج کن

دوستان را بند گردان از وفا

ورنه باری از جفا دشمن من

چون نکردی یک زبانی لاله وار

ده زبانی نیز چون سوسن مکن

بد خوئی با هیچ کس هرگز مکن

[...]

صاحب صاحب نسب مخدوم من

عمده دولت قوام الدین حسن

صاحب صاحب نسب مخدوم من

عمده دولت قوام الدین حسن

صاحب صاحب نسب مخدوم من

[...]

آب بنمایم ز وهم خویشتن

رازها دانم بسی زین بیش من

چون نه سر پیداست وصفش را نه بن

نیست لایق بیش از این گفتن سخن

شد در اسرار معانی نعره زن

کرد مرغان را زفان بند از سخن

خشک لب بنشسته‌ام مدهوش من

زآتش عشق آب من شد جوش زن

چون همه مرغان شنودند این سخن

نیک پی بردند اسرار کهن

آن دگر یک گفت ای پیرکهن

گر خطایی رفت بر تو توبه کن

آن دگر یک گفت تا کی زین سخُن؟

خیز در خلوت خدا را سجده کن

حلقه در گوش توام ای سیم تن

حلقه‌ای از زلف در حلقم فکن