چون برفتندی دو منزل بیش و کم

بر لب کشتی رسیدندی بهم

کشت زاری بود خرّم چون ارم

خود حکیمش گفت برهانم زغم

هر که او در راه ناحق زد قدم

بر سرش آید عذاب بیش و کم

یک ببین و یک بگو نه بیش و کم

تا نباشی پیش دانا متهّم

شانزده پندم بجو بی رنج و غم

تو تن خود پاک دار و جامه هم

تو گذر از تخم و از خود نیز هم

تا نماند در وجودت رنج و غم

گرچه کودک بود شاه ملک جم

بود ز آثار بزرگی محترم

که حبیبی را نوازد از عجم

گاه طائی راکند او محترم

احمد حوّاری و فضل و بشرهم

حافی و نامی شدند و محترم

من براه مصطفی دارم قدم

من بکوی مرتضی دایم روم

گفت من دارم توّقع از کرم

زود اندازی ز دوشت خرقه هم

ای ترا عطّار منصور دوم

گشته در جویائی ذات تو گم

بشنو از قرآن مشو بیهوده گم

حجت الیوم اکملت لکم

بود سر تیز او چو سوزن لاجرم

همچو سوزن بود چشمش بر قدم

زیر بنگر باز کن نرگس ز هم

تا چه میبینی تو در زیر قدم

بود او هم در عرب هم در عجم

افصح الفصحاء فی کل الامم

گفت حسان را ز احسان و کرم

هست جبریل امین با تو بهم

پیش ذوالقرنین شد مردی دژم

سیم خواست از شاه عالم یک درم

چون دم رحمانست با صورت بهم

میتوانی زد خوشی را صور دم

گفت تو از هرچه گفتی بیش و کم

فارغم من چون منم در پیش جم