هیچ گل در بوستان از وی نرست

کو نگفتش عشق او دارم بدست

تعزیت چون داد بر شاخی نشست

گفت از بالای گردون تا به پست

با دل فارغ چو باشی تندرست

دیگر از دنیا نباید هیچ جست

سر مکن در پیش دنیا دار پست

ور کنی بی شک رود دینت ز دست

یاری هر عاجز آمد ذکر دست

ذکر پاخویشان زیارت کردنست

ذکر را اخلاص می‌باید نخست

ذکر بی اخلاص کی باشد درست

علم را بی عقل نتوان کاربست

پیش بی‌عقلان نمی‌باید نشست

آدمی را چار چیز آرد شکست

با تو گویم گوش دار ای حق‌پرست

از بدی گفتن زبان را هر که بست

کرد شیطان لعین را زیردست

هر سخن کان راست گویی و درست

به ز دنیا زانکه در وی نفع توست

تا نبازی در ره حق آنچه هست

آنچه می‌باید کجا آید بدست

کرد ایزد مر ترا از نیست هست

از برای آنکه باشی حق‌پرست

جان خود ایثار کردند از نخست

تا به اول بود آخرشان درست

آب چه بودتازه رویی کردن است

جور از دست خسیسان بردنست

تو چه دانی تا که صورت نقش بست

آنگه از بهر چه آورد و شکست

عاقبت استاد صورتها شکست

پرده‌ها از یکدگرشان برگسست

تو چه دانی تا نباتات از چه رست

منزل سالک در آنجا بد نخست

او بصد چیز از تو پیشم بهتر است

از هزاران همچو تو فاضلترست

آدم از آن خواب خوش ناگه بجست

در دو چشم خویش مالید او دو دست

راز ما هم ما بدانیم از نخست

هم بگویم با تو کاین هم حقّ تست