پیر ما می‌رفت هنگام سحر

اوفتادش بر خراباتی گذر

نالهٔ رندی به گوش او رسید

کای همه سرگشتگان را راهبر

نوحه از اندوه تو تا کی کنم

[...]

گر ز سر عشق او داری خبر

جان بده در عشق و در جانان نگر

چون کسی از عشق هرگز جان نبرد

گر تو هم از عاشقانی جان مبر

گر ز جان خویش سیری الصلا

[...]

هی که را رنگی بود بی کر و فر

بیشکی هر کس برو دارد نظر

و آن کس را کاتشی در جان بود

آتشش در جان چه باشد کارگر

ترک چشمی هر کرا زد ناوکی

[...]

بست موری را کمر چون موی سر

کرد او را با سلیمان در کمر

کوه را هم تیغ داد و هم کمر

تا به سرهنگی او افراخت سر

باز در یعقوب سرگردان نگر

چشم کرده در سر کار پسر

باز ایوب ستمکش را نگر

مانده در کرمان و گرگان پیش در

گه نهد بر فرق نرگس تاج زر

گه کند در تاجش از شبنم گهر

آب را نامانده آبی بر جگر

وآبش از شوق تو بگذشته ز سر

نیم جزوم بی تو من، در من نگر

کل شوم گر تو کنی در من نظر

روز محشر محو گردد سر به سر

جز زفان او زفانهای دگر

حاجتم آنست ای عالی گهر

کز سر فضلی کنی در من نظر

بر درت جان بر میان دارم کمر

گوهر تیغ زفان من نگر

آنک دارد بر صراط اول گذر

هست او از قول پیغمبر عمر

هم هدایت در جهان و هم هنر

امتش در عهد او شد بیشتر

در خلافت میل نیست ای بی‌خبر

میل کی آید ز بوبکر و عمر

بر تو گر این خواجگی آید به سر

زین غمت صد آتش افتد در جگر

با حذیفه گفت ای صاحب نظر

هیچ می‌بینی نفاقی در عمر

بهترین چون نزد تو باشد بتر

کی توان گفتن ترا صاحب نظر

چون اویس این حرف بشنید از عمر

گفت تو بگذار و فارغ در گذر