ای دل آخر یک دمی بگذر ز خود

تا رهی از ننگ و نام و نیک و بد

ای دل آخر بگذر از هر نیک و بد

حال در مانی ز عقل بی خرد

بود کنزاً گفت کنزاً هم به خود

محو گشته پیش او هر نیک و بد

در ره توحید حق پاک آمدند

د رره تجرید چالاک آمدید

اولین و آخرینی ای احد

ظاهرین و باطنینی بی عدد

میم را بر دار احمد شد احد

فهم کن تحقیق الله الصمد

دید مردی را به چهره غرق نور

گرد بر گردش نهاده خیل خود

گفت ای محمود پنجاه و دوصد

از وفات ما رود اندر عدد

هر یکی حکمی دگر کرده ز خود

هر یکی را بینشی در نیک وبد

باز بعضی زاهدان از ترک خود

گفته و فارغ شده از نیک و بد

درد ما را قربت مسند نهاد

بر سریر شوق آن حضرت نشاند

گفت سلطانش چو انس حق رسد

این خیالات از سرت بیرون کند

پیرو اصحابش چو قصد چاه کرد

تا که آب آرند از چه بهر خود

هر که با او باش و جاهل دم زند

عرض خود بر باد بدنامی دهد

هرچه دادی در ره حق آن تست

هر که با اندک ز حق راضی شود

آن یکی بد این دو شد اسم عدد

این عدد پیدا نبود اندر احد

جمله یک ذاتست اما بی عدد

جمله یک چیزست کلّی در احد

چون همه یک گندمست آن از عدد

جمله فانی میشود اندر احد

جز تو کس را سجده نکنم تا ابد

گر قبولم ور بخواهی کرد رد

هرچه آتش را سپاری گم کند

جمله را یکسر بسوزد نیک و بد