یک نظر قانع مشو زین سقف نور

بارها بنگر ببین هَلْمِن فُطُور

هُوَ الواحدُ الفَرْدُ الکَثیرُ بِنَفْسِهِ

فَلَیْسَ سِواهُ اِنْنَظَرْتَ بِدِقَّةِ

عاشقان دوست بسیارند لیک

کس چو عبداللّه بن مسعود نیست

وصل تو گنجی است هم پنهان ز خود

هرکه گوید یافتم دیوانه‌ایست

این تکلف‌های من در شعر من

کَلِّمِینْی یا حُمَیرایِ من است

هرکه را دشمن همی پنداشتم

آخرالامرش بدیدم بود دوست

در حدود ری یکی دیوانه بود

سال و مه گردی به کوه و دشت گشت

در تموز و دی به سالی یک دوبار

جانب شهر آمدی از سوی دشت

گفتی ای آنان که تان آماده بود

گاه قرب وبُعد ازین زرینه طشت

قاقم و قندز به سرما پنج و چار

توزیِ کتّان به گرما هفت و هشت

گر شما را با نوایی بد چه شد

ورچه ما را بود بی برگی چه گشت

راحت هستی و رنجِ نیستی

بر شما بگذشت و بر ما هم گذشت

از تقاضای وصالش خامشیم

این خموشی هم تقاضایی خوش است

زاهدا در اعتقاد اهل ذوق

عاشقی حق است و باقی باطل است

زاهد آن دوزخ که داری بیم از آن

شعله‌ای از آه آتشبار ماست

تا دلم با درد عشقش کرد خوی

دردهایم جمله درمانی گرفت

تا که شور عشق او در سر فتاد

این سر شوریده سامانی گرفت

یک نشانِ خوشدلی عشاق را

از دو عالم رنج ما رنجیدن است

بر حق آگاهی دلیل عارفان

بی خبر از خویشتن گردیدن است

موج اول چیست دانی شاه زاد

کرده در بر کسوت خاص صفات

طی نشد این راه و افتادم ز پای

وین عجب کافزون تر از یک گام نیست