ابر آزاری یکی سقای او

باد فرش بساط آرای او

کوی جانان مسجد اقصای او

خاک و خون قوسین اَو اَدنای او

عشق خندان از کشاکش های او

عقل را دل خون ز استغنای او

داد اندر کنج معبد جای او

تا نگردد واله و شیدای او

سجده ای بر بر قد و بالای او

عرضه ای کن از من شیدای او

ای ز پا افتاده ی صهبای او

صبح تو از مشرق مینای او

جلوه ها خیزد ز نقش پای او

صد کلیم آواره ی سینای او

مرسلان و انبیا آبای او

اکرم او نزد حق اتقای او

خون گران سیر است در رگهای او

سنگ صد دهلیز و یک سیمای او

غازیان ملت بیضای او

حافظان حکمت رعنای او

بادهٔ صد ساله در مینای او

مستی پارینه در صهبای او

شل ز برفاب عجم اعضای او

سرد تر از اشک او صهبای او

در مکان و لامکان غوغای او

نه سپهر آواره در پهنای او