تنگ شد عالم برو از بهر گاو

شور شور اندر فگند و کاو کاو

جوهر ذاتش نهادم نام او

من عجایب سرّها دارم در او

ده اجازت تا روم نزدیک او

و این جهان را تنگ گردانم بر او

چون درآئی خویش را گم کن دراو

تا بیابی خویش را پهلوی او

هرخری در خرمنش میکرد گاو

کشته را هرگز سگان ندهند تاو

شاهباز جان کسی داند که او

در دو عالم باز داند قدر او

اندران رخنه نشسته بود او

در ز مردم بر رخ خود بسته او

بود یک روزی دوان در شهر او

سوی بازار جواهر رفت او

حاجبی آمد برون از پرده او

ایستاد و دست او بگرفت او

راه از من برتر آمد پیش او

راه پیدا میشود در نور او

اندرون پرده تازان راند او

گاه اندر پرده هم وامانده او

ای بسا گنج آگنان کنج‌کاو

کان خیال‌اندیش را شد ریش گاو

روستایی شد در آخر سوی گاو

گاو را می‌جست شب آن کنج‌کاو

که ببندیدم قوی وز ساز گاو

بر سر و پشتم بزن وین را مکاو

زنده شد کشته ز زخم دم گاو

همچو مس از کیمیا شد زر ساو

گفت اشتر چند داری چند گاو

گفت نه این و نه آن ما را مکاو

گفت هین امروز ای خواهان گاو

مهلتم ده وین دعاوی را مکاو

لیک موقوفست بر قربان گاو

گنج اندر گاو دان ای کنج‌کاو

هر کسی شد بر خیالی ریش گاو

گشته در سودای گنجی کنج‌کاو

هم‌چو شیری در میان نقش گاو

دور می‌بینش ولی او را مکاو