چون بترسیدند آن مرغان ز راه

جمع گشتند آن همه یک جایگاه

پس بدو گفتند ای دانای راه

بی‌ادب نتوان شدن در پیش شاه

بر سر منبر شوی این جایگاه

پس بساز این قوم خود را ساز راه

دولتی تر از منی این جایگاه

زانک ماهی گیر تو شد پادشاه

در نهان در زیرچشم آن پیر راه

کرد درمن طرفة العینی نگاه

چون تو هرگز راه نشناسی ز چاه

بی عصا کش کی توانی برد راه

لشگرش بر پیر بگرفتند راه

ره نماند آن پیر را جز پیش شاه

آن خرک می‌راند تا نزدیک شاه

چون بدید او را، خجل شد پیر راه

دیگری گفتش که ای پشت سپاه

ناتوانم، روی چون آرم به راه

چون ز ره سر تافت مرد پر گناه

کی تواند یافت قرب پادشاه

کرده بود آن مرد بسیاری گناه

توبه کرد از شرم، بازآمد به راه

حق تعالی گفت هست او دل سیاه

می‌نداند، زان غلط کردست راه

هم کنون راهش دهم تا پیشگاه

لطف ما خواهد شد او را عذر خواه

چون بمرد آن مرد مفسد در گناه

گفت می‌بردند تابوتش به راه

عاصیان و غافلان را از گناه

رویها گردد به یک ساعت سیاه

گم شد از بغداد شبلی چندگاه

کس بسوی او کجا می‌برد راه

حاجبی گفتا که هست او بی‌گناه

ازچه سربریدنش فرمود شاه

چون مدد می‌گیرد این نفس از دو راه

بس عجب باشد اگر گردد تباه

ژنده‌ای پوشید، می‌شد پیر راه

ناگهان او رابدید آن پادشاه

چون درآمد از همه سویی سپاه

هم تو بازافتی و هم نفست ز راه