رفت کنج خلوتی و آن را بخواند

وز تحیر واله و حیران بماند

در دلش خورشید چون نوری نشاند

پیشش اختر را مقادیری نماند

عکس پنهان گشت و اندر غیب راند

تو گمان بردی که آن اختر نماند

گوسفند از ماندگی شد سست و ماند

پس کلیم الله گرد از وی فشاند

لا ابالی گشته‌ام صبرم نماند

مر مرا این صبر در آتش نشاند

از بقیهٔ خور که در دندانش ماند

کرم‌ها رویید و بر دندان نشاند

صدر را صبری بد اکنون آن نماند

بر مقام صبر عشق آتش نشاند

لیک نفقه‌ش بیش و کم چیزی نماند

خواست دقی بر عوام‌الناس راند

زین بشارت مست شد دردش نماند

صد هزار الحمد بی لب او بخواند

بهر طفلان حق زمین را مهد خواند

شیر در گهواره بر طفلان فشاند