ای چو گویی گشته در میدان او

تا ابد چون گوی سرگردان او

همچو گویی خویشتن تسلیم کن

پس به سر می‌گرد در میدان او

جان اگر زو داری و جانانت اوست

[...]

سرکه بودی با نمک بر خوان او

نه ز بیت‌المال بودی نان او

گر تو می‌پیچی سر از فرمان او

این زمان از تو برنجد جان او

عشق دختر کرد غارت جان او

ریخت کفر از زلف بر ایمان او

می‌نیارد یاد از احسان او

برنداری اندکی رنج آن او

قدر من او داند و من آن او

هر دو یک گوییم در چوگان او

پادشاهی بود عالم زان او

هفت کشور جمله در فرمان او

آسمان چون چرخ سرگردان او

قل هو الله آیتی در شان او

پیش او بودند فرزندان او

همچو نوری در میان جان او

انبیا و اولیا بر خوان او

جملهٔ کرّوبیان مهمان او

خود مسیّب بود از خاصّان او

پور مالک بود همچون جان او

عقل کل جزوی ز عکس جان او

کل شده هر جزو از ایمان او

آن دو نورش چون دو چشم جان او

بل دو قطب عالم عرفان او

تا بمیرند آن دو تن از نان او

واو بماند و آن همه زر زان او

دل نبود از عشق در فرمان او

دل شد و برخاست آمد جان او

باد فضل حق قرین جان او

شاد باد ارواح شاگردان او

هر که خوفی نبود اندر جان او

ای پسر باشد ضعیف ایمان او

عهدِ عیسی بود و نوبتْ آنِ او

جانِ موسی او و موسی جانِ او

مول مولی می‌زد آنجا جان او

در فضای رحمت و احسان او

دست و پای او جماد و جان او

هر چه گوید آن دو در فرمان او