من سبق گویم ز انفاس کلام

با تو و با کل عالم خاص و عام

من سبق از میم گویم یا زلام

یا زالهام عطائی یا زنام

تا بگوید حال و احوالت تمام

وآنگهی در وادی معنی خرام

من از او دیدم ولایت را تمام

گفته‌اش ایزد ثنا اندر کلام

آنچه گفت او گوش کردم من تمام

بر جمال شاه او کردم سلام

من بگویم حالت قاضی تمام

زانکه رشوت گیرد او از خلق عام

پس باو احوال را گفت او تمام

در برون درستاده خاص و عام

بعد از ان آن شاه و آن لشکر تمام

جمله مردند و نماند از خاص و عام

ای تو گشته یار شیطان صبح و شام

وز بدی کردن برآوردی تو نام

پیش سیّد آمد و کردش سلام

گفت ای مقصود جان خیرالأنام

پس حسین آن سیب بستد از امام

گفت من دیدم در او سرّ کلام

بعد از آن با اولیا یک یک تمام

خود چها کردند این مشتی عوام

گر تو می‌خواهی که یابی این مقام

چند کاری بایدت کردن تمام

دست ما و دامن تو ای امام

ما بتو داریم ایمان والسّلام

گر همی معانی کلام

انّما وهل اتی بر خوان تمام

بعد من گر خوانی این مظهر تمام

زینهارش تو نگهدار از عوام

سرّ این اسرار با من گو تمام

تا شوم آگه من از سرّ کلام

نارسیده آن می معنی بکام

جملگی کردند مستیها تمام

تا که ماند امن این منزل تمام

خود نباشد راه کس در این مقام

من بگفتم جمله اسرارت تمام

لیک این مظهر نهان باشد ز عام