گر رسی زینجا بجای خاص باز

پی بری در یک نفس صد گونه راز

رفت معشوقش به بالینش فراز

دید او را خفته وز خود رفته باز

گفت مردی مرد را از اهل راز

پرده شد از عالم اسرار باز

گفت ای غافل مکن قصه دراز

زانک اگر پرده کنی زین قصه باز

ور تو مانی در وجود خویش باز

نیک و بد بینی بسی و ره دراز

تاکی ای عطار ازین حرف مجاز

با سر اسرارتوحید آی باز

وان غلام مست پیش دل نواز

مانده بد با خود نه بی‌خود چشم باز

چون به خفت آنجا غلام سرفراز

زود بردندش بجای خویش باز

قصه پرسیدند از آن شمع طراز

گفت نتوانم نمود این قصه باز

آنچ من دیدم نیارم گفت باز

زین عجایب‌تر نبیند هیچ راز

یک شبی معشوق طوس، آن بحر راز

با مریدی گفت دایم در گداز

یک زمان زانجا به خود آیند باز

در نیاز افتند، خو کرده به ناز

قطره بودم، گم شدم در بحر راز

می‌نیابم این زمان آن قطره باز

دید سی مرغ خرف را مانده باز

بال و پرنه، جان شده، در تن گداز

محو ما گردید در صد عز و ناز

تا به ما در خویش را یابید باز

بعد از آن مرغان فانی را بناز

بی‌فنای کل به خود دادند باز

نطفهٔ پرورده در صد عز و ناز

تا شده هم عاقل و هم کار ساز

پس میان این فنا صد گونه راز

گفته بی او، لیک با او گفته باز

زلف او بر پشتی او سرفراز

در سرافرازی به پشت افتاده باز

تا شبش بنشاندی روز دراز

راز می‌گفتی بدان مه چهره باز