جبرئیل از دست او شد خرقه‌دار

در لباس دحیه زان گشت آشکار

چون شود سیمرغ جانش آشکار

موسی از دهشت شود موسیجه‌وار

هندو او شد مسیح نامدار

زان مبشر نام کردش کردگار

هرک شمع تو ببیند آشکار

جان به طبع دل دهد پروانه‌وار

هوی او تا چین برفتی مشک بار

مشک کردی خون آهوی تتار

سنگ باید تا پدید آید وقار

مردم بی‌سنگ کی آید به کار

چون نبی دیدش که او می‌سوخت زار

گفت شمع جنت است این نامدار

گر ید بیضا نبودیش آشکار

کی گرفتی ذوالفقار آنجا قرار

تا کنی معزول یک تن را ز کار

می‌کنی تکذیب سی و سه هزار

او چو چندینی در آویزد به کار

حق ز حق‌ور کی برد این ظن مدار

مال و دختر کرد بر سر جان نثار

ظلم نکند این چنین کس، شرم دار

باز فاروقی که عدلش بود کار

گاه می‌زد خشت و گه می‌کند خار

مرتضا گفتا به حق کردگار

گر بخوردی شربتم این نابکار

با میان نارد جهان بی‌کنار

چون علی صدیق را یک دوست دار

تو ز عشق جان خویشی بی‌قرار

واو نشسته تا کند صد جان نثار

کرد جان خویشتن حیدر نثار

تا بماند جان آن صدر کبار

تو تعصب کن که ایشان مردوار

هر دو جان کردند بر جانان نثار

سید عالم بخواست از کردگار

گفت کار امتم با من گذار

حق تعالی گفتش ای صدر کبار

گر ببینی آن گناه بی‌شمار

تو بنه پای از میان رو با کنار

کار امت روز و شب با من گذار