رفت طغیان آب از چشمش گشاد

آب چشمش زرع دین را آب داد

خواب ناقص‌عقل و گول آید کساد

پس ز بی‌عقلی چه باشد خواب باد

این چه حکمت بود که قبلهٔ مراد

کردم از خانه برون گمراه و شاد

اولین خون در جهان ظلم و داد

از کف قابیل بهر زن فتاد

از پگه حمال آورد او چو باد

زود آن صندوق بر پشتش نهاد

یا به طفلی در اسیری اوفتاد

یا خود از اول ز مادر بنده زاد

هم‌چو قاضی باشد او در ارتعاد

کی برآید یک دمی از جانش شاد

گویدش جنت گذر کن هم‌چو باد

ورنه گردد هر چه من دارم کساد

باد را بشکن که بس فتنه‌ست باد

پیش از آن کت بشکند او هم‌چو عاد

مر بشر را پنجه و ناخن مباد

که نه دین اندیشد آنگه نه سداد