چون شود اندیشهٔ قومی خراب

ناسره گردد بدستش سیم ناب

بحر و بر از زور طوفانش خراب

در نگاه او پیام انقلاب

کس نداند جلوهٔ آب از سراب

انقلاب ای انقلاب ای انقلاب

وانمودیم آنچه بود اندر حجاب

آفتاب از ما و ما از آفتاب

ای ز خود پوشیده خود را بازیاب

در مسلمانی حرامست این حجاب

رخ نمود از سینه ام آن آفتاب

پردگیها از فروغش بی حجاب

چون ز روی خویش بر گیرد حجاب

او حسابست او ثوابست او عذاب

رفته رفته شد زبان خام و خراب

شد لغات از یاد، با هر انقلاب

با جُعل گفت ای پهن‌پازن جناب‌!

ای دماغت گنده‌تر از منجلاب

بزم‌ «‌اکبر» شد ز «‌فیضی‌» فیض باب

دکهن‌از «‌بوالفضل‌» وفیضی‌یافت آب

با کلیمش ساحران را نیست تاب

کس‌نگفت‌آخرسه‌بیتش را جواب

جوشد ایهام و مثل چون موج آب

نکته‌بر هر موج خندان چون حباب

فتنهٔ بیداری و کابوس خواب

زِر زِر او صیحهٔ دیو عذاب

دشمن خود هستی: ای خانه خراب!

از چه رو دادی، به آنها این جواب؟

چون تو خواهم بود پاک از هر حساب

جز حساب سیرو گشت و خورد و خواب

صبحدم برخاست بازرگان ز خواب

حجره‌ها را دید، بی فرش و خراب

آب دادیمت، فکندی جام آب

آب جوی و برکه خوردی، چون دواب

گنجها بردم که ناید در حساب

ذره‌ها دیدم که گشته است آفتاب

در کناری، رفته درویشی بخواب

شب لحافش سایه و روز آفتاب

آخر، این سرچشمه خواهد شد خراب

در سبوی خویش، باید داشت آب