خسروا پیرانه‌سر فیضت جوانی می‏کند

بر امید عفو جان‏بخش گنه‌فرسای تو

خسروا پیرانه‌سر فیضت جوانی می‏کند

بر امید عفو جان‏بخش گنه‌فرسای تو

گفتمش با ماه طنبوری چرایی کوبکو

گفت آهنگ مخالف شد سخن در پرده گو

شوخ صابون پز که می گویند باشد تند خو

جامه خود بارها شستیم با صابون او

گفتمش با مارباز امرد که با من یار شو

ز هر چشمی کرد و گفتا در ره خود راست رو

شوخ کرنایی که باشد تیز چشم و جنگجو

عاشقان را می گریزاند به آواز گلو

بس که سنگینم ز بار غم به راه جست‌و‌جو

همچو سوزن می‌روم در نقش پای خود فرو

درنیابد غیر خود در دیدهٔ یکرنگیم

می‌شوم با آن بت آیینه‌رو چون روبه‌رو

زنده گر دارد دلم از نکهت زلفش چه دور

[...]

آه ازاین ذکرفسرده،چندازین فکر دراز

آه‌های آتشین و چهره‌های زرد کو

چرخ، فانوس خیال و عالمی حیران درو

مردمان چون صورت فانوس سرگردان در او

می‌کشد غیرت مرا غیری اگر آگه شود

زانکه می‌ترسم که از عشق تو باشد آه او

چرخ، فانوس خیال و عالمی حیران درو

مردمان چون صورت فانوس سرگردان در او

می‌نگنجد در زمین و عرش و کرسی آه آه

جز دل پرخون نمی‌بینیم جایی جای او

مانده‌ام حیران که رندی پیش گیرم یا صلاح

چون نمی‌دانم من بی دل چه باشد رأی تو

گفت قاسم دیده گریان که ای جان عمو

با من برگشته کوکب حرف دامادی مگو

گر بود لایق عموجان سخت دارم آرزو

تا به پایت سر نهم در حشر گردم سرخ رو

راست می بینم که آشوبی بود در سی و دو

حق همی داند که من آنروز شادم یا که تو

راست می بینم که آشوبی بود در سی و دو

حق همی داند که من آن روز شادم یا که تو

یک سخن از لعل خاموش تو دارم آرزو

جز می وصلت مرا نبود به عالم جستجو

عکس رخسار تو در آیینه دل روبه‌رو

همچو طوطی با رخت پیوسته دادم گفتگو

خود شبی بزمی بپا کرد از زنان ماهرو

دید یک تن زان میان افکنده چین اندر برو

گفت این از چیست‌؟ گفت ای شهریار کامجو

کرده با من چند گه سبزی فروشی دل نکو

نیز من امشب قرار وصل دادستم بدو

[...]