در زمین تربیت نادیده چون وی حاصلی

دیده دوران ز نوع خاک و باد و نار و آب

پر دلی شیری ز شیران سواد بینه‌اش

صولتش از دیده شیر فلک بر بوده خواب

او ذبیح و کربلا کوی منی عمش خلیل

مادر وی هاجر دلخسته بی‌صبر و تاب

چاه اندوه دل را مختصر در جنگ دید

لیک نامد در جدل از رخصت عم کامیاب

صبر کن تا حجله عیشتو را بندم به هم

حال کاندر این زمین داری به قتل خود شتاب

از غم بی‌یاریت آمد مرا جان بر گلو

نی بدل مانده است طاقت نه به جان مانده است تاب

رخنه اندر کاخ کفر افکند و برگشت از قتال

همره فتح و ظفر در نزد شبل بوتراب

آنقدر بر جسم آن رعنا جوان کاورد پر

پیکر وی چون هما و توسن وی چو نعقاب

تا نگردیده است جان از جسم صد چاکم روان

چون یتمم پا به بالینم بنه بهر ثواب

پیکرش شد پایمال فرقه بی‌نام و ننگ

شد دل (صامت) چو قلب مصطفی از غم کباب

می‌کند (صامت) عزاداری برایت روز و شب

ای امام تشنه لب

دیده تیمور بیدار است اندر روز و شب

از پی نظم و رواج دین سالار عرب

دیده تیمور بیدار است اندر روز و شب

از پی نظم و رواج دین سالار عرب

خاک شد این قالب افسرده در راه طلب

کام جان حاصل نشد با من ز لطفت جز غضب

گاه خرسندی ز من گاهی برنجی بی‌سبب!

گفته‌ای جانت به کام دل رسانم یا به لب؟

هشت تن در هشت معنی شهره‌اند اندر ادب

چار شاعر در عجم پس چار شاعر در عرب

درگه رامش «‌ظهیر» و «‌نابغه‌» هنگام خوف

گاه کین «‌اعشی قیس‌» و «‌عنتره‌» گاه غضب

ور ز اشعار عجم خواهی و استادان خاص

[...]

اندر اردوگاه پیرامون شوشی نیمشب

کرد از دو خادم دیرینه خربوزه طلب

بهرش آوردند و شه بنمود بر آنان غضب

کفت ازین خربوزه خوردستید بی‌شرط ادب

بامدادان چشم‌هاتان برکنم تا زان سبب

[...]

شاه را نیک آمد آن رفتار و وضع بلعجب

داد از آن رفتار، طهماسب قلیخانش لقب

در مزاج عالم آرد خون فاسد چون شتاب

حکم فصد از خالق عالم رسد بر آنجنانب

تیغ ابرو بر کشد چون ذوالفقار بوتراب

ترک چشمش از خلایق خون بریزد بیحساب