کرده گلریزان صبا صحن چمن را از طرب

می‌کند نرگس به چشم اهل بصیرت را طلب

سبزه را انگشت بر دندان شبنم از عجب

نکهت گل می‌دود هر سوز ز شوخی روز و شب

دلبر فصاد من هرگه که گردد در غضب

خون مردم ریزد و هم خونبها سازد طلب

از غمت ای آتشین خو مانده ام در تاب و تب

کرده ام چون غنچه گل مهر خاموشی به لب

از تو می گویند مردم حرفهای بوالعجب

مجلسی داری و ساغر می کشی تا نیم شب

چیست آدم مفردکلک د‌بیرستان رب

کاینهمه اوضاع اسمارست ترکیبش سبب

زادهٔ علم موالیدش جهان ماء و طین

لم‌یلد لم‌یولدش آیینهٔ اصل و نسب

از تصنع‌گر همه ما وتو آرد بر زبان

[...]

چیست بر آن کس که پوید خاک سالار عرب

می‌نبوید تا ابد بویای پر عطر و طرب

بر سرم چندان مصیبت ریخت از هجران تو

گر بریزد فی المثل بر روزها، گردند شب

شام غم بر شامیان شوم رو صبح طرب

روز و شب زین تظلم در عجب

در میان خاک و خون جسم و سری چند ای عجب

تشنه لب بعد صدرنج و تعب

گیرمت دل می نسوزد بر شهنشاه عرب

ای عجب گردهد جان تشنه لب

به طاعت کوش اگر عشق بلانگیز می‌خواهی

متاعی جمع کن شاید که غارتگر شود پیدا

اهل دنیا را ز غفلت زنده دل پنداشتم

خفته آری مردگان را زنده می‌بیند به خواب

گر چنان گردی جدا از خود که باید شد جدا

ذرّه‌ای گردد به پیش نور جانت آفتاب

تو چنان دانی که هستی با بزرگان هم عنان

باش تا زین جای فانی پای آری در رکاب

تکیه بر طاعت مکن زیرا که در آخر نفس

هیچکس را نیست آگاهی که چون یابد مآب

ما همه ناآگهیم آباد بر جان کسی

کز سر ناآگهی نگذشت زین دیرِ خراب

در ره عقل است پستی و بلندی‌ها بسی

در ره عشق آ که فارغ گردی از بالا و شیب

از برای جلب نفع خویش جمعی بی‌ادب

از خدا بیگانه‌های خود سر دنیاطلب

غرق اندر خون و مال خلق گشته روز و شب

این ریاست پیشگان را ای شه والانسب

خلقت آباء علوی را وجود او سبب

امهات سفلی از ادراک فیض منتجب

از میان دفتر اشیاء است فردی منتخب

از جلال و جاه و قرب و عزت و اسم و نسب

ای سلیل طیب پیغمبر(ص) امی نسب

زاده شیر خدا ای شهریار ذوالحسب

از ستم بستند در زنجیر با رنج و تعب

حضرت زین‌العبا را با تن پرتاب و تب

تا ز شوق مداح داماد حسین شبل حسن

تو کنی ملک و ملک را واله و من شیخ و شاب

بخشش وی گر بگیرد روزی ارابلیس دست

گرددش برداً سلاما صدمه سوزان شهاب

چابک و چالاک و دانا و جوانمرد و فصیح

فخر جده مظهر جد مونس غم جان باب