تا یار شدی به رغم من با دشمن

شد کشته چراغ دلم ای عهدشکن

قدسی دیدی که آشنا با تو چه کرد

بیگانه مگر کند چراغت روشن

الفاظ لباس است و معانی چو بدن

زنهار که هرگاه شوی گرم سخن

در پاکی لفظ، بیشتر کوش، آری

در جامه شسته است آسایش تن

خالی ز خرد شد سر و، از نیرو تن

گوشم ز شنیدن و، دو چشم از دیدن

القصه، ز بس بهم فشرد ایامم

آبم همه رفت و، ماند ثقلی از من

همراه شباب، رفت نیرو از تن

رنگ از رخ و، مغز از سر و، دندان ز دهن

بر پوست شکنج نیست افتاده، که جان

بر چیده ز خار زار دنیا دامن

پیوسته به دوران تو ای چرخ کهن

با اهل کمال هستی از بس دشمن

چون خامه که سر فورد آرد به دوات

محتاج سیه کاسه شوند اهل سخن

در وحدت آن جان جهان هست سخن

هرچند که دارد از شمار افزون تن

خواهی گرت این دقیقه گردد روشن

نظاره نور مهر کن در روزن

غالب چو ز دامگه بدر جستم من

آخر ز چه بود این همه برگشتن

باید که کنم هزار نفرین بر خویش

لیکن به زبان جاده راه وطن

حق جان جهان است و جهان جمله بدن

افلاک و لطایف و حواس آمد تن

افلاک و عناصر و موالید اعضا

توحید همین است و دگرها همه فن

خورشید ازل بتافت از روزن تن

تا چهرهٔ خود ببیند اندر روزن

گوید که چو روزن ز میان برخیزد

من باشم و من باشم و من باشم و من

هست از پس پرده گفتگوی من و تو

چون پرده بیفتد نه تو مانی و نه من

از هستی و نیستی چو فارغ گشتی

می نوش شراب ذوق و مستی کم کن

زآمد شدن بیهده خود را پی کن

معشوق چو خانگی است در خانه نشین

هر چیز که آن نشان هستی دارد

یا پرتو روی اوست یا اوست ببین

پیدا آمد ز بحر ماهی انبوه

شد بحر در انبوهی ماهی پنهان

ای ذات تو در شأن همه پاک از شین

نه در حق تو کَیفَ توان گفت نه اَیْن

از روی تعین همه غیرند صفات

با ذات تو از روی تحقق همه عین

از بهر چه آزار خود و یار کند

و آماده کند آنچه نخواهد خوردن

در هر دو جهان نگنجد و در دل من

گنجیده فراخی دلِ تنگم بین

حق جان جهان است و جهان جمله بدن

افلاک و لطایف و حواس آمد تن

افلاک و عناصر و موالید اعضا

توحید همین است و دگرها همه فن